Στη γκαλερί Elika μέχρι 18 Μαρτίου 2017.
Με το Γιάννη Θεοδωρόπουλο, γνωριστήκαμε αρχές του ‘90. Εκείνη την εποχή όλοι προσπαθούσαμε να ξεχωρίσουμε ο ένας από τον άλλο κάνοντας ακρότητες και δεν εννοώ μόνο καλλιτεχνικές. Διαφοροποιούμασταν όμως από το γεγονός ότι κινούμασταν κατά μήκος μιας ηθικής γραμμής που είχε σαν αρχή να μη βλάπτεται -από τις πράξεις μας- κανείς άλλος παρά ο ευτός μας. Εκείνη την νεανική περίοδο ανακάλυψα και τον καλλιτέχνη Θεοδωρόπουλο, την ιδιαίτερη ματιά με την οποία προσέγγιζε τα θέματά του αλλά και τους ανθρώπους, την περιέργειά του για τη ζωή και το ανάλογο αστείρευτο χιούμορ του. Έκτοτε αναπτύξαμε μια αλληλοεκτίμηση που πρωτίστως αναφέρεται σε ανθρώπινες σχέσεις και δευτερευόντως στο έργο του καθενός. Σε αυτό το πλαίσιο και μετά την επίσκεψη της έκθεσης του κοινωνώ τις παρακάτω σκέψεις που για πρώτη φορά δεν έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο αλλά με τον καλλιτέχνη.
Συνήθως οι φωτογράφοι εξελίσσονται από κάτι μικρό-κλειστό σε κάτι μεγαλύτερο–ανοιχτό, δηλαδή τα πρότζεκτ που επιλέγει ο καθένας να κάνει, όσο περνάνε τα χρόνια γίνονται πιο συμπαγή, είναι πιο μελετημένα, έχουν αισθητική ομοιογένεια, είναι τεχνικά αρτιότερα, απευθύνονται σε περισσότερο κόσμο ενώ μέσα από τη τυπολογία και το διανοητικό πλέγμα που δημιουργούν στοχεύουν στο μεγαλύτερο δυνατό πολιτικό αντίκτυπο, πολλές φορές προσεγγίζοντας με ψυχρότητα το τελικό αποτέλεσμα.
Φαίνεται πως ενώ τον απασχολούν τον Θεοδωρόπουλο, όλα αυτά και πολλά μάλιστα τα έχει κατακτήσει, ο «Ιερό Άνεμος», δε στηρίζεται επουδενί στο κόνσεπτ. Σε αυτό που σα θεατές στεκόμαστε μπροστά του και παρατηρούμε στη γκαλερί Elika, κυριαρχεί το αίσθημα, δεν είναι τυπολογία και δεν ήταν ποτέ στόχος του φωτογράφου οι τυπολογίες. Από το 2002 και ένθεν που αποφάσισε να «κλειστεί» στο σπίτι του και να εξερευνήσει τη σχέση γλυπτικής-φωτογραφίας και της σκηνοθεσίας-μη σκηνοθεσίας. Δεν αναζητεί τη θεματολογία του στον έξω κόσμο, εκεί που συμβαίνουν πράγματα, εκεί που υπάρχει κίνηση και ζωή και που οι πλειοψηφία των φωτογράφων εργάζεται. Η δημιουργικότητα του προκύπτει από τη φωτογράφηση του χώρου από τον οποίο δεν έφυγε ποτέ. Του χώρου που δε του ανήκει, το πατρικό του σπίτι, του τόσο οικείου και μαζί ανοίκειου. Λες και δε πραγματοποιήθηκε ποτέ ο τοκετός και παραμένει –ως ξένο σώμα- εντός της κοιλιάς της μάνας του φωτογραφίζοντας κάθε κυκλική, ατέρμονη πλευρά και να είναι και ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. Τελικά αυτή η εργασία που δεν αλλάζει θεματική και που λες δε μπορεί κάπου θα επαναλαμβάνεται, δε μοιάζει με καμμία προηγούμενη.
Ας περιοριστούμε σε αυτά τα λίγα, όπως λακωνικός είναι ο τρόπος παρουσίασης των εικόνων του «Ιερού Ανέμου» -μόνον 8-, σαν δωρικός κίονας ή ιαπωνική αρχιτεκτονική εγκατάσταση. Γιατί κατά τα λεγόμενα του Γιάννη –και πιστέψτε με θέλει ταλέντο και χιούμορ αυτό-, καλύτερα να φύγεις από την έκθεση και να θες να φας λίγο ακόμα παρά να πονάει η κοιλιά σου από το πολύ φαΐ.
Κι εγώ συμληρώνω, όπως τα καλά γραπτά είναι αποτέλεσμα σβησίματος έτσι και η καινούρια του δουλειά, σε κάνει μεν να θες κι άλλο λίγο, όμως όντας ήδη χορτασμένος και πλήρης εικόνων.
Αθήνα, 16 Φεβρουαρίου 2017
Καμίλο Νόλλας για το περιοδικό Φωτογράφος.